Mmm… Dit is zo lekker. Voor derde kerstdag een rollade gekocht bij de keurslagerij. Hij was wat groot voor het gezelschap, maar dat was geen probleem. Want oh wat is de dag erna zo’n rollade lekker op een boterhammetje. Jummie!!
Het ging (en gaat) niet van een leien dakje met de nieuwe keuken. Maar toen in november eindelijk het aanrechtblad erop zat, begon ik wel heel blij te worden. Dus moest ik even zomaar een foto nemen voor dit blog. Het aanrechtblad speelt toch in bijna elke post een grote rol als achtergrond. En deze is echt heel mooi. Op naar nog veel meer foto’s.
De pastinaken geoogst en een nieuwe batch gezaaid. Laten we zien of ze inderdaad de winter overleven en mooi groot worden in 2018. (Ik zie er nu op 3 maart 2018 nog niets van, dus ik vrees het ergste.)
Deze “wat het ook zijn” vonden mijn vriend en ik in Tsjechië. Wat wel duidelijk was, was dat ze zonder (bez) gluten zijn en zonder tarwe (lepku). Dus tijd om deze soort cornflakes, muesli-cruesli-achtige rondjes te proberen. Nou, best lekker zo door de yoghurt met een beetje hagelslag. Je moet je glutenvrije leven natuurlijk wel een beetje leuk maken : )
Tegenwoordig vind je steeds meer glutenvrije producten gewoon in de supermarkt. Zo kwam ik begin dit jaar opeens glutenvrij brood bij de plus tegen. De eerste keer dat je dat eet lijkt het best lekker, maar algauw ging het me toch tegenstaan. Het was massief en niet echt luchtig. Roosteren gaf nog het beste resultaat. Kennelijk kon Albert Heijn niet achterblijven, want opeens kwam ik daar dit brood tegen. Zacht, luchtig, best oké, hoewel er een vreemd soort nasmaak aan zit, wat me doet denken aan fijn zand. Vries dit brood niet in, want je krijgt de boterhammen nooit meer van elkaar en eindigt met een slagveld. En ja, baas boven baas blijft toch Schar. Ik zag bij AH een broodje in de aanbieding. Dus die ging ook mee. Dat lijkt dus op echt brood. Ook als het uit de vriezer komt. Hoe dan ook, glutenvrij brood bij de supermarkt maakt het leven een stuk makkelijker.
Kijk nou! Een tomaat met een neus… Geheel puur natuur.
Eerlijk gezegd ben ik een beetje klaar met experimenteren in de moestuin. Zo groot is het niet en alles wat mislukt kost vooral ruimte, waar wel iets had kunnen groeien. Maar soms geeft de mislukking van vorig seizoen opeens een aangename verrassing een jaar later. Zo was er de broccoli van vorig jaar die opeens niet dood bleek te zijn en zowaar 1 klein broccoliroosje ging aanmaken. Heel bizar. Ik heb nog een maand of 2 van de mooie groen-paarse bladeren genoten, voordat ik hem definitief uit de pot heb gehaald. Want 1 roosje broccoli is nog steeds wel te weinig om te mogen blijven…
En nu was er dit mooie knoflook bolletje. Vorig jaar probeerde ik weer eens knoflook te planten. Op zich gaat dat best aardig, maar de grond is toch te vochtig en de bollen worden niet groot. Dus een deel oogstte ik vorig jaar wel en de rest verpieterde in de grond. Ik vond het niet de moeite om het eruit te halen. Meestal blijft er van plantenresten in de grond niets over. Nou wel dus, want vroeg dit voorjaar staken er opeens fier bladeren van knoflook boven de aarde uit! En gisteren was het tijd om te oogsten, aangezien de stengel compleet verdroogd en armzalig was. Kwam dit schattig mooie knoflook bolletje te voorschijn. Kijk nu hoe mooi!!!! Zo mooi rood waren de eerdere bolletjes niet. Kijk hem liggen tussen de andere uien en knoflook op het aanrecht.
Dit jaar was ik vroeger begonnen aan het zaaien van de lente-uitjes. Maar het blijft moeilijk en maar een fractie kwam ook daadwerkelijk op. Ik probeerde nog wat extra bij te zaaien, maar ook dat mislukte. Ik was er niet echt blij mee. Totdat ik ze gisteren van ellende maar ging oogsten. Want welke moestuinier wil er nu continu aankijken tegen een mislukking. Dat viel best mee eigenlijk. Kijk toch wat een schattige lente-uitjes dit zijn. Ja, ik had er liever meer gehad. En ja, ze zouden nog iets groter mogen zijn. Maar als ik eenmaal iets van eigen bodem op het aanrecht heb liggen, word ik gewoon heel blij!
Deze lente-uitjes gingen bij een lekker mini-stoofgerecht dat zomaar uit mijn brein ontsproot. Rommelen met wat je hebt, noem ik dat. Dus lekker shoarma gaar bakken, dan wat tomaten in stukjes en peultjes erbij. Restje pastasaus dat ik nog had en wat krieltjes die ik in een andere pan aan het bakken was. En tot slot die hele lieve lekkere lente-uitjes mooi gesnipperd. Heerlijk! Goedgekeurd door 2 personen maar liefst.
Het lijkt er zo langzamerhand op dat ik alleen nog maar zin heb in makkelijke maaltijden. Heb je eindelijk een nieuwe keuken gekocht! Moet je er echt eeuwig op wachten. Ik ben zo klaar met die twee elektrische pitjes. Ik ga dat apparaat ritueel verbranden als de nieuwe keuken er is. (Of eerder ritueel verstampen, slopen, kapot gooien, of iets in die geest. Brand in huis is niet direct aan te bevelen.)
Oké, terug naar het onderwerp! Want ik word wel goed in snelle lekkere maaltijden. De basis voor deze soep is een pompoensoepje (een beetje zoals deze) dat al een tijdje geduldig in de koelkast lag te wachten. Restje broccoli erbij, wat rode paprika en kikkererwten (zelf voorgekookte uit de vriezer), schepje sambal en die saucijzen die nog in de koelkast lagen. Mmm… Heerlijk. En het zag er ook nog mooi uit. Beetje wild in de kom gesmeten, maar goed, zo is het leven. Niet alles hoeft geënsceneerd te worden.
Noodles geven me een nostalgisch gevoel. Ik heb ze jarenlang veel gegeven, vooral als ik geen zin had om te koken. Beetje water koken, noodles erin, beetje pimpen en klaar! Nu had ik nog een grote voorraad rijstnoodles liggen… Je raadt het al, geen zin om te koken: tijd voor noodles!
Dus een beetje water koken, noodles erbij en minuutje of 4 a 5 laten koken. Dit keer wat opgeleukt met een gesneden lente-uitje en wat stukjes broccoli. Even laten meekoken. Toen een eitje erbij en goed roeren. De noodlessoep bindt dan een beetje. Ondertussen de slavinken die nog in de koelkast lagen klaar gemaakt. Even in plakjes snijden en erbij. En als finishing touch wat bieslook van het balkon. Jummie! En natuurlijk wel eten met stokjes voor nog meer nostalgie.